Professor Dirk Devroey, VLD-bestuurslid in Overijse diende klacht in bij de Vaste Commissie voor Taaltoezicht, bij de gouverneur en bij verschillende ministers, omdat een Nederlandstalige patiënt uit Overijse werd behandeld door een urgentiearts van een mobiele urgentiegroep (MUG) die geen woord Nederlands sprak. (Het Nieuwsblad 3 maart 2006)

Professor Devroey vertelt dat de feiten zich afspeelden op zondag 12 februari 2006. “Een mobiele urgentiegroep werd via de dienst 100 opgeroepen voor een tussenkomst in Overijse. Het MUG-team kwam van het Sint-Lucasziekenhuis uit Sint-Lambrechts-Woluwe. De arts sprak geen woord Nederlands. Zelfs een eenvoudige begroeting kon niet. Een verpleegster moest de patiënt en de familie bevragen. Ze sprak zelf zeer gebrekkig Nederlands. De arts had blijkbaar de Franse nationaliteit en verbleef al twee jaar in België.”

Nog volgens de professor is dit geen alleenstaand geval. “De MUG-diensten die opereren in Overijse zijn vaak afkomstig uit Sint-Lambrechts-Woluwe, Leuven, Ukkel en Ottignies. Vooral bij de teams van Sint-Lucas uit Sint-Lambrechts-Woluwe en het Sint-Pietersziekenhuis in Ottignies bestaat er een schrijnend gebrek aan urgentieartsen die Nederlands spreken.”

Wie regelmatig in het Brusselse Universitair Ziekenhuis Sint-Lucas verblijft, weet dat het meeste personeel Nederlandsonkundig is. Eerlijkheidshalve moet er wel bijgezegd worden dat het ziekenhuis zich de laatste tijd bewust is geworden van het ‘tekortschieten’ op dat gebied van de dienst- en zorgverlening, en meer en meer tweetalig personeel probeert in te schakelen. Maar het blijft voorlopig nog een extra probleem voor de patiënt die, naast de zorgen en onzekerheid over zijn gezondheidstoestand, zich vaak onbegrepen en slecht geïnformeerd voelt.

Bij urgentie – wanneer je al in paniek bent – nog iemand aan je bed krijgen die je niet verstaat, is op zijn minst onverantwoord. Je bent geen goede arts en zorgverlener als je je daar niet van bewust bent!
(oorspronkelijk bericht gepubliceerd door: Micheline Baetens)